Dowodcy rosyjskich korpusow, nie zwazajqc na stacjonujqce jednostki dywizji ukraihskiej i podolskiej, postanowili zajqc z punktu widzenia ewentualnych operacji wojennych jak najlepsze pozycje. Takq pozycjq byta miejscowosc Ilihce, gdzie na lezach przebywata zwykle trzecia brygada kawalerii narodowej pod dowodztwem generata majora Lubowidzkiego (tam tez byt sztab brygady). Juz 25 sierpnia 17B3 r. Stempkowski raportowat do Warszawy, ze rosyjski oddziat chciat sitq zajqc Ilihce, ale Sottykow ustqpit i rozkazat swoim podkomendnym odmaszerowac z tej okolicy [3, 564].

Sprawa powrocita na poczqtku pazdziernika 17B3 r., kiedy Sottykow zazqdat, aby z tej miejscowosci usunqc sztab trzeciej brygady. W zwiqzku z tym Stempkowski rozkazat generatowi Lubowidzkiemu, „aby nic nie mowiqc nikomu, czynit gotowosc pomkniзcia siз do Berszady, a furaze, prowianty, na catq zimз przysposobione, bezcennie przedawac bзdq musieli" [3, 610]. Awantura o stanowiska w Ilihcach trwata miesiqc. Sottykow ttumaczyt, ze w miejscowosci tej majq byc tylko kwatery dla szefa sztabu jego korpusu, grozit, pisat skargi do ambasadora Stackelberga [1, 191-195]. Dowodca dywizji ukraihskiej i podolskiej z kolei grat na zwtokз, ttumaczqc siз oczekiwaniem na rozkazy Departamentu Wojskowego, pozornie tylko hamujqc opor oficerow. Ustqpienia z miasteczka Ilihce rujnowato Stempkowskiemu rozlokowanie dywizji, „a na skrzydtach i z tytu Moskale. Zawsze dwa przypadki czekajq, albo Turcy albo hajdamacy wytnq, albo powietrze zarazi" [3, 623-624]. Porucznik Perektadowski nie wpuscit Rosjan do zamku, twierdzqc, ze nie obejdzie siз bez bitwy. W kohcu jednak, po interwencji Stanistawa Augusta Poniatowskiego i rozkazie Stempkowskiego, porucznik Perektadowski ustqpit z zamku i miasteczka.

Rosjanie, wbrew wczesniejszym deklaracjom, maszerowali przez terytorium gtownie wojewodztw kijowskiego, bractawskiego i podolskiego, kwaterowali na przyktad w Wotodarce (mimo zwolnienia tego miasteczka od stacjonowania zotnierzy rosyjskich), widziano ich oddziat w sile 500 zotnierzy w miejscowosci Strzeszyn. W Chwastowie miata miejsce wrзcz walka o stanowiska. Obrazeh doznali zotnierze rosyjscy, ale tez jeden z oficerow dywizji ukraihskiej i podolskiej zostat pobity i ranny w rзkз biatq broniq.

Dowodztwo dywizji ukraihskiej i podolskiej prowadzito w zwiqzku z sytuacjq wokot aneksji Krymu szeroko zakrojonq akcjз wywiadowczq. W tym miejscu pomijam normalne czynnosci zwiqzane ze zbieraniem danych o sitach i srodkach oraz rozlokowaniu korpusow Repnina i Sottykowa oraz oddziatu Fadiejewa. Zbieranie tych danych i informowanie o nich przetozonych nalezato do obowiqzkow wszystkich szczebli dowodzenia dywizji. Chodzi tutaj o wywiad zagraniczny: dziatania Potiomkina, reakcjз Turcji i innych pahstw. Czasem prace wywiadowcze prowadzone byty pod pretekstem rozpoznania dzumy, ktora w Rzeczypospolitej wystqpita na terenach przygranicznych od strony Chersonia i na Humahszczyznie.

Dowodca dywizji ukraihskiej i podolskiej od poczqtku miat pewnosc co do celow polityki rosyjskiej. 27 lipca 17B3 r. Stempkowski pisat do Stanistawa Augusta Poniatowskiego: „Zapomniatem doniesc WKMci, iz cel wyjazdu do Krymu ksiзcia Potemkina jest ten, aby publikowac deklaracjз, czyli manifest, iz chan tatarski dobrowolnie oddat cate pahstwo imperatorowej" [3, 549]. Niespetna miesiqc pozniej do Stempkowskiego dotarty wiesci o poddaniu kraju przez Szahin Gireja, otrzymaniu przez niego orderu sw. Andrzeja i spodziewanym wyjezdzie do Petersburga. Starszyzna tatarska (okoto 400 000 osob) po otrzymaniu dwoch pudet kosztownosci ztozyta przysi?g? na wiernosc imperatorowej. Wszyscy oczekujq, jak przyjmie to Turcja, ale wielu twierdzi, ze spokojnie, „chociaz poset francuski dodaje im do wojny ochoty" [3, 564]. Do listu do krola Stempkowski zatqczyt informacj? o dywizji rosyjskiej stacjonujqcej na Krymie. 13 wrzesnia 1783 r. dowodca dywizji ukrainskiej i podolskiej informowat o ci?zkiej chorobie Potiomkina i innych osobistosci w nadgranicznych guberniach, a po trzech tygodniach o pobycie faworyta carycy w Smolensku i dalszej podrozy do Petersburga.

Stempkowskiego interesowaty ewentualne dziatania Turkow, ale jego informacje byty z reguty uspokajajqce. Tylko raz wywiad dywizji ukrainskiej i podolskiej uzyskat informacj? o marszu oddziatow tureckich z Bukaresztu w stron? Chocimia. Stempkowski nie widziat raczej mozliwosci konfliktu rosyjsko- tureckiego, chocby z racji zgromadzenia przez Rosjan niewielkich zapasow w magazynach (tylko na 10 dni). Na poczqtku pazdziernika 1783 r. przebywajqcy Turcji Kozacy Zaporoscy przeszli „suchq granicq" na terytorium Rzeczypospolitej, napadli na posterunek dywizji ukrainskiej i podolskiej we wsi Okno mi?dzy Raszkowem a Battq i ukradli 12 koni [3, 623]. Dowodca posterunku, namiestnik Franciszek Jezienicki, za niedbatosc zostat aresztowany i oddany pod sqd wojskowy. W nast?pnych tygodniach napady powtarzaty si?, niewqtpliwie z inspiracji wtadz tureckich. Dla Stempkowskiego i wtadz w Warszawie napady Kozakow Zaporoskich i zaraza stanowity argument, ze posterunkow dywizji ukrainskiej i podolskiej nie mozna wycofac znad rzeki Dniestr (zwtaszcza w Jozefgrodzie i Berszadzie) i ustqpic ich armii rosyjskiej.

W zwiqzku z dziataniami armii rosyjskiej odzyty pogtoski o majqcym nastqpic podziale Rzeczypospolitej, ktore rozsiewane byty przez hetmana Seweryna Rzewuskiego i kasztelana bractawskiego Marcina Grocholskiego. Wedtug tych pogtosek Rosja miata zajqc ziemie po rzek? Stucz, Austria do linii Krakow - Putawy - Krzemieniec - Jampol - Kamieniec Podolski, a Prusy wojewodztwa wielkopolskie z Ksi?stwem Mazowieckim i Warszawq.